Szczególnie duże trudności mogą pojawiać się przy takich dramatach, jak żałoba dziecka po stracie rodzica czy żałoba doświadczana w dorosłości, ale po stracie szczególnie ważnej i ukochanej dla nas osoby. Nierzadko też, niezależnie od wieku, pojawia się tzw. depresja w żałobie. Czym jest żałoba?

Gość odsłony: 1562 Witam wszystkich jestem nowa forumowiczką nie wiem czy mam prawo tu byc bo ja nie mam juz mojego synka odszedł czas mija a mi wydaje sie jakby to było nietak całkiem dawno jakby wczoraj Odpowiedzi (4) Ostatnia odpowiedź: 2010-01-17, 01:32:11 Najlepsze Najnowsze Najstarsze Witaj i rozgość się...jestem pewna,że znajdziesz niejedną bratnią duszę na baybusie Odpowiedz patrycja g, :( rozgosć się u nas, znajdź sobie tutaj swoje miejsce :) Mam nadzieję, ze los sie do ciebie uśmiechnie i znowu zaściwci ci słoneczko. Odpowiedz patrycja g, bardzo mi przykro i na forum. Odpowiedz bardzo mi przykro :( straszne gdy dzieci odchodza ale rozgość sie na forum - na pewno znajdziesz tu wiele przyjaznych dusz gorąco pozdrawiam! Odpowiedz Odpowiedz na pytanie

Utrata dziecka to doświadczenie bardzo trudne dla rodziców, wywołuje ogromne wewnętrzne cierpienie. W pierwszym etapie rodzice przeżywają szok, otępienie, z czasem tęsknotę, żal, gniew, poczucie winy, rozpacz, pustkę i smutek. Często normalne funkcjonowanie wydaje się być trudne z uwagi na siłę przeżywanych emocji.

Kiedy zdecydowała się zrobić sobie pierwszy tatuaż, nie spodziewała się, że niedługo role się odwrócą i to ona będzie trzymała w dłoni maszynkę. W to, co robi wkłada całe serce i jeszcze więcej pracy. O tym, dlaczego warto zacząć od tribali, czy warto tatuować sobie modne motywy oraz o kobiecym pierwiastku w świecie tatuażu rozmawiałam z Karoliną Wilczewską z White Rabbit Wrona: Jak zaczęła się twoja przygoda z tatuażem?Karolina Wilczewska: Przede wszystkim niespodziewanie, nie planowałam tego. Studiowałam stosunki międzynarodowe i bezpieczeństwo narodowe. Myślałam o pracy związanej z reagowaniem kryzysowym bądź w ambasadzie... Któregoś dnia postanowiłam zrobić sobie tatuaż i w ten sposób poznałam Jaromira, mojego obecnego chłopaka, który wciągnął mnie w ten wcześniej?Rysowałam, ale tylko dla zabawy. Teraz oceniłabym moje wczesne rysunki jako marne. Rysunek bezpośrednio związany z tatuażem zaczęłam ćwiczyć u boku mojego chłopaka. Uczyłam się wszystkiego od nowa, rysowałam z maszynką przy ołówku, żeby przygotować nadgarstek do obciążenia. Pierwsze szlify w tatuażu zdobywałam w Londynie. Pamiętam mój pierwszy całkowicie samodzielnie wykonany tatuaż, był to tzw. tribal. Tribal?Uważam, że każdy początkujący tatuator powinien zacząć od tribali. Na początku byłam zdziwiona, że ktoś każe mi to robić, wydawało mi się to stare i niemodne, ale robiąc tribale uczysz się tak naprawdę wszystkiego - pięknego konturowania, wyciągania szpiców, możesz też potrenować cieniowanie zanim zaczniesz wszystko wypełniać. Nawet jeśli omsknie się ręka, można delikatnie pogrubić linię i nikt nie zauważy. Zrobienie ładnego tribala to sztuka. Uważam, że warto schować swoje ego do kieszeni i od tego zacząć. Jak wyglądała droga od tribala do tego, co robisz teraz?Na początku tatuowałam w różnych stylach, najbardziej podobały mi się prace komiksowe, inspirowałam się pracami Jessego Smitha. Później wpadł mi w ręce szkicownik Emily Rose Murray i od tego wszystko się zaczęło. Jej prace są piękne, kobiecie, kolorowe, są na nich perły, kwiaty, ozdoby, soczyste kolory, grube kontury. Zakochałam się w tym stylu. Kim są kobiety z twoich tatuaży?Bazuję na zdjęciach kobiet znalezionych w internecie, dodaję do nich coś od siebie, dzięki czemu powstaje zupełnie nowa twarz. Czasami klienci mają swoje sugestie lub zdjęcia. Przykładowo tatuowałam kiedyś kobietę o twarzy Angeliny Jolie, a ostatnio inspirowałam się twarzą córki klientki. Nie lubię tworzyć wiernych kopii, zazwyczaj jest to pewnego rodzaju adaptacja, wyciągnięcie charakterystycznych cech. Wspomniałaś, że podoba ci się kobiecy styl Emily Rose Murray. Kiedyś tatuaż był domeną mężczyzn. Czasy się zmieniły i teraz kobiety zarówno tatuują, jak i są tatuowane. Co kobiecy pierwiastek wniósł do świata tatuażu?Szczerze mówiąc, w tym momencie patrząc na tatuaż ciężko jest stwierdzić, czy został on wykonany przez mężczyznę czy kobietę - tatuatorki mogą wykonywać mroczne i agresywne wzory, a tatuatorzy delikatne i florystyczne motywy. Jest popyt - jest podaż. Spotkałam się z opiniami, że kobiety tatuują delikatniej i mniej boli, ale po kilku godzinach pod igłami myślę, że nie ma to większego znaczenia, jakiej płci jest twój oprawca. Z drugiej zaś strony zdarza się, że klientkom łatwiej jest się zgłosić do kobiety, gdyż mniej by się krępowały, albo też ich partner mógłby być zazdrosny, gdyby obcy mężczyzna dotykał jego dziewczyny. Rynek związany z tatuażem jest teraz ogromny, także każdy znajdzie kogoś odpowiadającego jego potrzebom. Zdobywasz liczne nagrody na konwentach. Czy któraś z nich jest dla ciebie wyjątkowa?Na konwenty jeżdżę stosunkowo od niedawna. Wcześniej bałam się braku higieny i nieprzewidywalnych sytuacji, kiedy ktoś np. przewraca się na moje stanowisko lub dotyka sterylnego sprzętu, który ma kontakt z krwią klienta. Obecnie wiem, jak się do nich odpowiednio przygotować, więc praca na nich nie jest już tak straszna. Najważniejszą nagrodą jest moja pierwsza nagroda, którą dostałam na konwencie w Poznaniu za tatuaż neotradycyjny. Szymon, mój klient, poświęcił mi osiem miesięcy życia, żebym mogła wykonać taką pracę jaka mi się marzy. Ta nagroda była podsumowaniem naszej pracy, jego cierpienia, ale również zadośćuczynieniem dla jego żony, która w tym czasie zajmowała się dziećmi. To była ogromna satysfakcja. Chwilę później dostałam nagrodę za tatuaż dnia - a tego w ogóle się nie spodziewałam!Tworzysz w stylu neotradycyjnym. Czym on się charakteryzuje?Jak łatwo się domyślić, ten styl bazuje na stylu tradycyjnym, czyli na klasycznych motywach, które pojawiały się kiedyś w tatuażach marynarzy, żołnierzy... Znajdowały się tam kobiety, kotwice, serca, ale ilość i różnorodność tych motywów stale się zwiększała i obecnie każdy temat można przedstawić w tym stylu. Wyróżnia go przede wszystkim ładny, precyzyjny kontur - gruby na zewnątrz i cienki w środku, do tego idealnie zrobiony kolor i gładkie cieniowanie. W tatuażu neotradycyjnym często przeważają zgaszone barwy, ale nie jest to ścisła o tatuażu Szymona, czy to był twój najważniejszy projekt?Tak, to była moja pierwsza tak duża praca. Początkowo zaprojektowałam ten wzór wymierzając proporcje na swojej nodze, więc później musiałam powiększać to wszystko i dopasowywać. To było mnóstwo pracy. Byłam bardzo wdzięczna Szymonowi za regularność w pojawianiu się na sesjach, bo trudno jest kończyć pracę zaczętą kilka miesięcy wcześniej, kolory wyglądają już zupełnie inaczej. Jeżeli w grę wchodzi wielkoformatowy tatuaż, to przy półrocznych przerwach ukończenie takiego wzoru może się ciągnąć kilka lat. Przez cały czas większość z tatuatorów rozwija się, polepsza swoją technikę, zmienia sprzęt i farby i taki progres może być mocno widoczny w tatuażu rozpoczętym na przykład rok wcześniej. Bardzo doceniam też inne moje duże projekty: plecy, klatki piersiowe, nogi, panele boczne, czyli żebra plus nogi, a także tych klientów, którzy są w stanie przylecieć do mnie z innej części Europy. Skąd był twój najdalszy klient?Z Australii. Bardzo często mam klientów z Wielkiej Brytanii i Norwegii. Tym klientom, którzy są w stanie do nas przylecieć, jesteśmy w stanie ułatwić wizytę - odbieramy ich z lotniska, rezerwujemy hotele, pomagamy z językiem czy odnaleźć się w mieście. Czy są jakieś motywy, których wykonania byś się nie podjęła?Nie wytatuowałabym wulgarnych wzorów ani symboli nazistowskich. Nie robię też feniksów, bo jest to temat którego nie czuję. Mam też dość znaków nieskończoności, ale całe szczęście teraz ludzie mnie już o to nie proszą. Czy zauważasz jakieś trendy w świecie tatuażu? Co teraz jest modne?Ciężko jest określić, co konkretnie jest modne w tatuażu. Na pewno trendy wyznaczają internet, media i gwiazdy. Niewątpliwie na topie jest obecnie styl realistyczny i Zglenicki w rozmowie ze mną wspominał, że dostaje dużo próśb o tatuaże, które pokazuje w prawda! Ja też jestem ostrożna z tym, co publikuję. Dawno temu zajmowałam się trochę watercolorem. Wystarczyło, że wrzuciłam do internetu jedną pracę i rozpoczynała się litania próśb o dokładnie to samo. Stało się to tak monotonne, że całkowicie zrezygnowałam z tego stylu. Podobnie było, kiedy wrzuciłam wzór sowy. Część klientów jest wzrokowcami, dopiero kiedy zobaczą wzór na ciele wiedzą, jak to będzie wyglądać na skórze, a nie na kartce. Staram się przekonywać moich klientów do podobnych stylistycznie wzorów, ale jednak oryginalnych, jedynych w swoim rodzaju. Teraz publikuje tylko te prace, które chciałabym co jeszcze ci się przejadło?Sowy, wilki, jelonki... kiedy ktoś prosi mnie o tatuaż związany z naturą staram się zaproponować mu inne zwierzątko - muflona, orła, żabę, mysz, cokolwiek innego.... Bądźmy oryginalni!W jaki sposób można ocenić, czy tatuaż jest dobry czy zły? Jakie są twoje kryteria?Zwracam uwagę na precyzję linii, kontury, gładko położone kolory, ładne przejścia i dopasowanie tatuażu do kształtu ciała. Nawet najpiękniejszy portret zrobiony niezgodnie z anatomią będzie powodował wrażenie, że coś jest nie tak. Trzeba myśleć o tym jak ciało wygląda w ruchu, w którym kierunku biegną poradziłabyś młodym adeptom sztuki tatuażu?Najważniejsze są cierpliwość i pokora. Nie ma sensu od razu porywać się na wielkie prace i trudne wzory, trzeba przejść przez te kilka "tribali" z cierpliwością, nie zabierać się od razu za kolory i portrety. Pracuję w studiu od rana do wieczora, ale kiedy wracam do domu nie rzucam się na łóżko żeby oglądać seriale, tylko jem kolację, siadam do biurka i rysuję. Staram się wciąż uczyć, rozwijać, być lepszą w tym, co robię, bo wiem, że jeszcze dużo przede mną. Bycie tatuatorem nie jest łatwe. Wydaje się, że każdy może złapać za maszynkę i zostać artystą tak popularnego teraz "ignorant style", ale robienie dobrych tatuaży wymaga pracy i cierpliwości. Nie zostaniesz gwiazdą w rok. Musisz ustalić nowe priorytety, rysować, projektować, szukać inspiracji, próbować różnych technik. Jeśli znajdziesz jakiegoś mentora to słuchaj go, a nie dyskutuj. Też taka byłam, też miałam zawsze jakieś "ale" i musiałam się tego pozbyć. Powtórzę raz jeszcze - pokora, cierpliwość, słuchanie osób bardziej doświadczonych, szukanie własnego stylu i zawziętość w robieniu swojego.
W opisie podkreśliła, że po stracie dziecka przeżywa niewyobrażalny ból: Jesteśmy w szoku i odczuwamy ból, o którym wcześniej tylko słyszeliśmy, to rodzaj bólu, jakiego wcześniej nie czuliśmy.
Niezapominajki: dzieci, które zostały porwane, a ich ciał nigdy nie odnaleziono Dzisiaj miałyby trzydzieści lat, może doczekałyby się własnych dzieci. Niestety, nie było im to dane. Na Śląsku, niespełna ćwierć wieku temu doszło do serii porwań. Dzieci znikały z ulic, placów zabaw czy okolic domów. Policja do dziś nie potrafi rozwikłać tej tajemnicy. Co dziwniejsze, nikt się o te dzieci nie upomina. Małgorzata Sztylińska-Kaczyńska Britney Spears poroniła. „Straciliśmy nasze cudowne dziecko na wczesnym etapie ciąży” Przed Britney Spears i jej narzeczonym Samem Asghari trudny czas. Piosenkarka poinformowała, że straciła ciążę. Zaledwie kilka tygodni temu dzieliła się swoją radością z fanami… Cristiano Ronaldo dziękuje za wsparcie po stracie dziecka: „Ja i moja rodzina nigdy tego nie zapomnimy” Cristiano Ronaldo i Georgina Rodriguez pogrążeni są w żałobie – kilka dni temu poinformowali o śmierci synka. Mimo tych trudnych chwil piłkarz Manchester United podziękował kibicom za ich wsparcie podczas ostatniego meczu. Sam nie pojawił się na murawie, jednak poruszył go gest kibiców obu drużyn. Straciła ciążę w 33. tygodniu – ponad dobę czekała na cesarkę. „Dwie godziny wcześniej i dziecko by żyło” Do tej tragedii doszło 13 stycznia. Czy gdyby lekarze wcześniej podjęli decyzję o przeprowadzeniu cesarskiego cięcia, dziecko by żyło? Sprawą zajęła się prokuratura. „Tak bardzo na nią czekałam, a nie mogłam jej nawet poznać”. Wypadek ciężarnej na pasach Pani Barbara była w 6 miesiącu ciąży, gdy na pasach wjechał w nią samochód. W ostatniej chwili zdołała odepchnąć wózek z 3-letnim synkiem. W szpitalu dowiedziała, że córeczka, którą nosiła pod sercem, nie żyje. Księżna Meghan PORONIŁA! „Patrzyłam jak serce mojego męża pękło” Meghan Markle wyznała na łamach „The New York Times”, że straciła dziecko. Do poronienia doszło w lipcu tego roku. Modelka Chrissy Teigen straciła dziecko. Weronika Rosati: „Rozumiem twój ból” Tuż po tym, jak amerykańska modelka zwierzyła się fanom na Instagramie, że właśnie straciła ciążę, Weronika Rosati złożyła jej wyrazy współczucia. Przyznała, że ten ból nie jest jej obcy. „Chciałam zatrzymać ją na zawsze” - po śmierci córki przez 11 dni trzymali jej ciało w domu Nie chcieli, by ciało ich 3-letniej córeczki samotnie leżało przez prawie 2 tygodnie w kostnicy. Zabrali je do domu. To był ich sposób na pożegnanie ukochanego dziecka. Historia tego zdjęcia łapie za serce... Trudno powstrzymać łzy! Te łzy zrozumie tylko mama, która doświadczyła tego, przez co musiała przejść Lila. Zobacz to niezwykłe zdjęcie i poznaj jego historię! Ciężarna straciła dziecko przez pijanego kierowcę. Czy mężczyznę czeka kara? W skutek wypadku samochodowego ciężarna straciła dziecko. Kierowca, który spowodował wypadek, nie doznał żadnych obrażeń. Drastyczne zdjęcia na płocie kościoła – czy dzieci powinny to oglądać?! Wystawa antyaborcyjna przy jednym z wrocławskich kościołów oburzyła mieszkańców. Jej organizatorzy przekonują, że zdjęcia martwych płodów to odpowiedni widok dla dziecka. Zgadzacie się z tym? Opublikowała zdjęcia zmarłego synka na Facebooku. Czy to nie przesada?! Nie ma jednego skutecznego sposobu radzenia sobie ze stratą dziecka. To, co zrobiła Becki, dla wielu jest oburzające i karygodne. Przeczytajcie jej historię i powiedzcie: po czyjej jesteście stronie? Straciła dziecko. Dwa dni później do jej mieszkania wtargnęła policja Brak nam słów, gdy czytamy takie historie. Czy w państwie prawa jest jeszcze miejsce na moralność? "Miałam być mamą. Tym razem nie będę" – to mogła być każda z nas "Straciłam ciążę. To straszne doświadczenie, bez względu na to, jak wcześnie to nastąpiło". Jak poradzić sobie ze stratą? Przeczytajcie historię Moniki. Najbardziej wzruszające 2 godziny życia – film, który poruszy każdą matkę Ta maleńka dziewczynka przyszła na świat w 20. tygodniu ciąży. Jej rodzice zrobili wszystko, żeby przez kilka godzin życia czuła ich miłość. Chwytająca za serce ilustracja ojca, który pokazuje cierpienie wielu par Pełen bólu ojciec, nie potrafiąc wyjaśnić słowami, co czuł, narysował tę ilustrację. „Płakaliśmy około pół godziny”- podpisał pod nią. Straciła dziecko w 4. miesiącu ciąży. Dlaczego nazywają ją "idiotką"?! Strata dziecka to cierpienie, z którym niełatwo sobie poradzić. Decyzja, którą podjęła Courtney, oburzyła internautów. By ukoić ból, zamówiła lalkę przypominającą jej nienarodzone dziecko. To, co usłyszała po stracie dziecka, złamało jej serce. Postanowiła pomagać innym Gdy chwilę po stracie dziecka Millie usłyszała, że "jest szczęściarą, bo nie ma bliźniąt", zamarła. Postanowiła zrobić coś, co uchroni młode mamy przed takimi sytuacjami. Historia tego tatuażu jest naprawdę piękna i dotyczy tak wielu kobiet... Tatuaż, który zrobiła Joan, to coś więcej niż ładny wzorek. To wzruszająca historia, która, choć dotyczy wielu kobiet, wciąż pozostaje tematem tabu. Facebook usunął zdjęcie zmarłego niemowlaka. Dlaczego nikt nie myśli o uczuciach jego mamy?! Ktoś uznał, że zdjęcie zmarłego niemowlaka jest niestosowne i nie powinno znajdować się na Facebooku. Powinniśmy uszanować uczucia mamy dziecka! Jak przekuć żal po śmierci dziecka w pomoc innym? Jemu się to udało! Spontaniczna akcja Filipa Chajzera zjednoczyła Polaków. W Dniu Dziecka ludzie nie pozostali obojętni na wezwanie do pomocy! Kobiety po poronieniu nie mają praw, które im gwarantowano, bo... nie znają płci dziecka! Kolejny absurd w polskim prawie! Minister odpowiada jednym zdanie. Pytamy, jak można tak traktować kobiety? Straciła dziecko 11 razy... Zobacz, jak poradziła sobie ze stratą W ciągu 20 lat, fotografka Dianne Yudelson poroniła aż 11 razy. Aby upamiętnić stracone dzieci, stworzyła serię fotografii zatytułowaną „Lost” („Utracone”). Zobacz zdjęcia. Wózkowa hołmofis: rodzisz czy poroniłaś? „Kobieta, która straciła dziecko, nie powinna przebywać w sali razem z innymi ciężarnymi lub kobietami, które urodziły zdrowe dzieci” – głosi jeden z zapisów nowych standardów opieki okołoporodowej. Dlaczego dopiero teraz? Dlaczego matka utraconego dziecka musiała leżeć z matkami kwilących niemowląt? „Zostałam potraktowana jak bydło” - rodzić po ludzku – ronić po ludzku. Nie bądźmy obojętni! Zamiast prezentu urodzinowego prosi o wpłatę na rzecz Fundacji Rodzić po Ludzku. Sprawdź, dlaczego i przyłącz się do niesamowitej akcji. Strata ciąży a laktacja. Co potrafił zmienić e-mail wysłany do urzędu? Na stronie internetowej Mazowieckiego Urzędu Wojewódzkiego ukazały się niedawno rekomendacje dotyczące pacjentek po stracie ciąży. Hafija, znana blogerka, dopatrzyła się braku zaleceń dotyczących laktacji po stracie dziecka. Co z tego wynikło? Nowatorska szokująca metoda: Terapeuta komponuje utwory z biciem serca umierających dzieci Muzykoterapeuta opracował nową - dla niektórych szokujących - metodę pomagania rodzicom w przeżywaniu żałoby po śmierci dziecka. Amerykanin nagrywa bicie serca terminalnie chorych małych pacjentów, a później wkomponowuje je w piosenki. Wydaje Ci się, że ból po tak tak tragicznym przeżyciu jest nie do opisania. Ale pamiętaj, że życie toczy się dalej, dlatego uwolnij swoje uczucia i patrz przed siebie. Materiał: „Ciąża i poród naturalny", wyd. Bellona
Ich emocje, poczucie straconej nadziei na bycie matką i na urodzenie zdrowego dziecka są równie trudne i bolesne jak u kobiet, które przeżyły poronienie samoistne lub zatrzymane. Cierpienia związane z żałobą po utracie ciąży nie różnią się od siebie w zależności od sposobu jej zakończenia.
Nie ma chyba większej tragedii na świecie niż śmierć dziecka. Nic nie łagodzi bólu, jaki po stracie odczuwają rodzice, zaś upływający od momentu odejścia czas jedynie pozwala nauczyć się, jak z tym bólem żyć. Temat śmierci, choć dotyczy każdego z nas, tak naprawdę wydaje się tematem tabu. Wolimy milczeć, by nie sprowadzić na siebie nieszczęścia, wolimy unikać tematu, udawać, że nas nie dotyczy. Niepokojące jest to, że o śmierci nie mówi się nawet w przypadku tych osób, które ze śmiercią często mają do czynienia. Lekarze czy pielęgniarki nie są przygotowani na rozmowę z rodzicami, zaś sposób przekazywania takich wiadomości często potęguje tylko traumę wyobrazić sobie, co czuje matka czy ojciec po stracie ukochanego syna czy córki, a jeszcze trudniej wyobrazić sobie dalsze życie z tą świadomością. Bo jak żyć, kiedy właśnie było się świadkiem zaprzeczenia prawom natury – wszak dziecko nie powinno umierać przed rodzicem. Być może ukojenie, wewnętrzny spokój przyniesie lektura książki „Opuszczeni rodzice. Nagła śmierć dziecka. Jak dalej żyć?” opublikowanej nakładem Oficyny Wydawniczej Impuls. Publikacja Anny Bogny Jędrzejewskiej nie byłaby zapewne tak prawdziwa, tak analityczna, a jednocześnie – tak empatyczna – gdyby nie fakt, że autorka sama doświadczyła bolesnej straty. Jest zatem w pełni świadoma, że osobom, które utraciły dziecko, niezbędna jest pomoc zewnętrzna, po którą, niestety, sięga się obecnie rzadko. Tymczasem niezmiernie ważne jest właściwe przebycie procesu żałoby oraz zastanowienie się nad tym, jak dalej pisze sama autorka: „Celem tej publikacji jest poznanie najbardziej skutecznych możliwości pomocowych wobec osieroconych rodziców i następstw wynikających z braku wsparcia w zakresie poruszanej problematyki. Tym samym jest to książka unikatowa, trudno bowiem znaleźć na rynku wydawniczym pozycje traktujące o śmierci, a szczególnie śmierci dziecka i przeżywaniu żałoby. Jestem przekonana, że książka ta nie tylko pomoże samym rodzicom w przeżywaniu żałoby, ale również pomoże pomagać, gdy trafi do psychologów, pedagogów czy przedstawicieli służby medycznej, uwrażliwiając ich na pewne kwestie, pozwalając uświadomić sobie wszystkie mechanizmy zachodzące w psychice osieroconego rodzica oraz podpowiadając odpowiednie działania.”W pierwszym rozdziale autorka porusza temat nagłej śmierci dziecka, różnych reakcji najbliższego otoczenia społecznego wobec tragedii. Omówione zostały tu oblicza nagłej śmierci, w tym poronienie i przedwczesny poród zakończony zgonem dziecka oraz fazy przeżywanej straty. Rozdział drugi koncentruje się na opuszczonych rodzicach, ich potrzebach i oczekiwaniach – znajomość tego tematu pozwoli bowiem lepiej dopasować rodzaje i formy pomocy. W tej części poruszony został także aspekt religijny i filozoficzny śmierci. W rozdziale trzecim Jędrzejewska zajęła się możliwościami pomocowymi, zwracając szczególną uwagę na fakt, że nie wszyscy rodzice potrafią zatroszczyć się o pomoc i wsparcie dla siebie w tym trudnym okresie. Rozdział czwarty zawiera natomiast wyniki badań jakościowych, przeprowadzonych metodą indywidualnych przypadków, a część ta służy poznaniu najbardziej skutecznych mechanizmów pomocy, jaką można ofiarować cierpiącym sam temat poruszony przez Jędrzejewską czyni publikację „Opuszczeni rodzice…” niezwykle cenną i ważną – nie tylko z punktu widzenia samych rodziców, ale też służb, które powinny nieść pomoc w przypadku zgonu dziecka. Dzięki przywołaniu relacji osób cierpiących po stracie czytelnik ma możliwość poznania oczekiwań czy potrzeb osieroconych rodziców, a tym samym – odpowiedzi na te potrzeby. Sformułowane wnioski z badań skłaniają zarówno do zastanowienia się, w jaki sposób można efektywnie działać, jak i pozwalają zmienić swoją postawę, otworzyć się na cierpienie innych. Jak pisze autorka: „Umiejętność współodczuwania sprawia, że człowiek jest w stanie z niewyobrażalną mocą czynić dobro w stosunku do innych istot, a tym samym wobec siebie samego”. Żałoba po stracie dziecka. Przeżycie etapów żałoby jest niezbędne, aby wrócić do równowagi emocjonalnej. Daje kobiecie gwarancje, że emocje te nie wrócą do niej po wielu latach od straty. Oto 4 etapy żałoby, które należy przeżyć: I ETAP: ZAPRZECZENIE – „To nie jest prawa! #1 witam od dawna nosze sie z zamierem zrobienia sobie tatuazu na przedramieniu chodzi mi o jakas ładna i modra sentencje w formie napisu np w j. hebrajskim i chodzi mi o moja Najwieksza miłość czy moja coreczke Nicole i tu mam problem bo nigdzie nie moge znalesc jakiegos fajnego cytatu nie długiego cos w formie " moje zycie moja milosc Nicola " chodzi mi o cos fajnego zwiazanego z miloscia do dziecka jezeli ktos moglby mi pomoc i doradzic bede bardzo wdzieczna a oto przykladowy wzor liter ja chcialabym taki delikatny i do 10 cm reklama #2 mnie też korci zrobienie tatuażu, ale ja chcę na karku. Może zrób sobie taki napis na boku (wiesz nad biodrem do żeber)? widziałam u kolegi jakiś czas temu i to wygląda super, on sam powiedział, że na ręku takiego napisu by nie zrobił. Ale to oczywiście Twoja sprawa gdzie zrobisz #3 Ja sobie tak pomyślałam ze strony córki, jak bedzie miała 15-20 lat, (lato, krótki rekawek, rodzina, znajomi, jakieś przyjęcie) to się może wstydzić że jej matka ma na ręce taki napis. No ja choćbym nie wiem jak matkę kochała to bym się wstydziła #4 Ja sobie tak pomyślałam ze strony córki, jak bedzie miała 15-20 lat, (lato, krótki rekawek, rodzina, znajomi, jakieś przyjęcie) to się może wstydzić że jej matka ma na ręce taki napis. No ja choćbym nie wiem jak matkę kochała to bym się wstydziła kazdy ma prawo powiedziec swoje zdanie a ja nie wstydzilabym sie ze moja mama ma tatuaz zrobionyz milosci do mnie :-) pozatym ja chce to zrobic dla samej siebie a nie dla rodziny czy znajomych wiele osob sie wstydzi np blizny po cesarce a ja .. Jestem z tej blizny bardzo dumna #5 a ja mam tatuaże juz ładnych kilka lat, i bardzo chciałabym się ich pozbyć. nie sa jakies wielkie i w miejscach która da się ukryć ale odkąd mam córcie to nie jestem z nich zadowolona i do szczęścia mi raczej nie sa potrzebe. teraz patrze na to bardziej w przyszłość bo jak to bedzie wyglądac jak ja będe miała te 40-50 lat no raczej nie będę miała się czym szczycić. na pewno nie zrobiłabym tatuażu w bardzo widocznym miejscu własnie typu kark, ramię,ręka bo skoro to ma być tatuaż dla mnie a nie dla innych to po co go tak eksponować? uwierzcie mi po kilku latach wzór juz wam się nie bedzie podobać, ogólnie znudzi wam się ten tatuaz a to jest decyzja na całe życie, więc może warto skorzystać z tatuazy henną -utrzymuje się do 3 lat. a nie na całe życie. ja byłam młodziutka jak sobie zrobiłam pierwszy ,to bardzo wciąga i zwykle na jednym się nie kończy.. dodam wam jeszcze że tatuaże na kościach typu własnie żebra, kark,kręgosłup są najbardziej bolesne, na żebrach prawie nie do wytrzymania. pzdr Ostatnia edycja: 30 Marzec 2012 #6 Pchełka po co Ci to ? Piszesz, że dla samej siebie a nie dla innych. A przecież taki dla samej siebie już masz wyryty w sercu na zawsze #7 edysiek zawsze mi sie marzył taki tatuaz tylko wczesniej nie miałam "kogo sobie wpisac " bo co jak co ale faceta nie zamierzam sobie tatuowac bo nigdy nie wiadomo jak to bedzie a dziecko pozostanie na całe zycie #8 Pchełka ja też bym chciała sobie zrobic,ale z imionami moich w miejscu też nie w pachwinie dzieciom nie pokaże jak tam będzie. Ja zrobiłam tatoo w wieku 20 lat i nie żałuję,że mi o młodzieńczych latach na lędźwiach i jak nie chcę to go nie pokazuję,ot wystarczą spodnie z wyższym stanem lub bluzka. Nigdy go nie usunę,wiążą się z nim przemiłe to przemyślany krok,bo co innego robic tatuaż tylko po to by sobie był,nie miec w nim żadnego celu i później usuwac,a co innego miec go z jakiegoś konkretnego powodu.;-) Wejdź sobie na strony lub wpisz w google sentecja to może coś wyskoczy. #9 Moja koleżanka ma właśnie tatuaż na ręku (jak na zdjęciu) i ma tam wielkimi literami napisane imię swojego synka a pod spodem mniejszymi date jego urodzenia i ślicznie to wyglada:-) reklama Kultura. Jak przeżyć żałobę po stracie dziecka? Poruszające „Cząstki kobiety”. Od kilku dni na Netfliksie można oglądać „Cząstki kobiety”. Bohaterką filmu jest Martha, która niespodziewanie, chwilę po porodzie, traci dziecko. Jak poradzi sobie z żałobą? Film „Cząstki kobiety” z Vanessą Kirby w roli głównej kilka 16-latka z Kolumbii zrobiła sobie tatuaż na prawej piersi. Skutki jej pomysłu okazały się fatalne, ponieważ w wyniku zakażenia i poważnej infekcji dziewczyna spędzi resztę życia na wózku inwalidzkim. Na tym jednak nie koniec jej dramatu. 16-letnia Luisa Fernanda z Casanare w środkowej Kolumbii zachorowała po tym, jak zrobiła sobie tatuaż na prawej piersi. Nastolatka zdecydowała się na ozdobienie swojego ciała w czasie, kiedy była w ciąży. Lekarze musieli ratować życie dziewczyny, dlatego podali jej niezbędne leki. Ich działanie doprowadziło jednak do poronienia. Na tym jednak nie skończył się dramat 16-latki. Infekcja była na tyle groźna, że zaatakowała jej rdzeń kręgowy. Dziewczyna poddała się koniecznemu zabiegowi, ale okazało się, że Luisa nie będzie w stanie chodzić i prawdopodobnie czeka ją życie na wózku inwalidzkim. – Było ciężko, kiedy opuściłam szpital, ponieważ potrzebowałem pomocy przy wsiadaniu i wysiadaniu z wózka inwalidzkiego, a moja mama nie była wystarczająco silna – opowiedziała Kolumbijka i przyznała, ze po poronieniu potrzebowała pomocy psychologa, ponieważ nie mogła poradzić sobie z depresją po stracie dziecka. Luisa usłyszała od lekarzy, że jest jeszcze szansa, by odzyskała sprawność, ale potrzebna jest operacja, której koszt wynosi około 5 tys. dolarów. Jej znajomi pomagają znaleźć niezbędne fundusze, aby pomóc 16-latce wrócić do normalnego życia. Czytaj też:Tragedia w Gdańsku. Dwaj bracia zginęli w pożarze, matce z rocznym dzieckiem udało się uciec . 150 353 342 338 295 255 272 265

tatuaż po stracie dziecka