🏮 Jak Znaleźć Coś Co Się Zgubiło

Każdemu z nas zdarza się coś zagubić w domowym rozgardiaszu. Gorzej jednak, gdy po powrocie do domu odkrywamy, że nie mamy już przy sobie naszej własności. W przypadku urządzeń firmy Apple jest na to sposób - aplikacja Znajdź, a właściwie Znajdź mój iPhone, choć uwzględnia też inne urządzenia producenta, a nie tylko smartfony.

Latem dziecko ma wyjątkowo dużo możliwości zgubienia się rodzicom – na plaży, koncercie, festiwalu, w wesołym miasteczku. Jeżeli jesteście w zatłoczonym miejscu, wystarczy chwila nieuwagi. Zobacz, jak przygotować na taką sytuację i ułatwić sobie odnalezienie dziecka. Latem kilkanaścioro dzieci dziennie gubi się na plaży. Wystarczy dosłownie chwila, żeby stracić malucha z oczu. Jeżeli wokół jest dużo ludzi, poszukiwania mogą trwać nawet kilka godzin. Jest to bardzo stresujące dla obu stron, dlatego lepiej chuchać na zimne i przygotować się na wypadek, gdyby... Opaska dla dziecka z numerem telefonu Zapisanie dziecku numeru telefonu do mamy lub taty to najprostszy sposób. Nad polskim morzem, np. w okolicach Trójmiasta ratownicy rozdają darmowe opaski, które nakłada się dziecku na nadgarstek. Na opasce wpisuje się numer telefonu rodzica. Taką opaskę można też zrobić samemu. Wystarczy dowolna gumowa opaska (często są sprzedawane na stoiskach z pamiątkami – wybierz mały rozmiar) i marker. Jeżeli są na niej rysunki lub napisy, wywróć ją na drugą stronę i tam zapisz swój numer telefonu. Możesz też napisać numer bezpośrednio na ręku dziecka (lepiej długopisem niż markerem). Dobrym miejscem jest wierzch dłoni lub przedramię. Przed ścieraniem można go zabezpieczyć przezroczystym plastrem w płynie, np. Nexcare. Zrób dziecku zdjęcie przed wyjściem na plażę Oprócz wyposażenia dziecka w numer do opiekuna, sfotografuj dziecko, zanim znajdziecie się w tłumie. Będziesz dokładnie wiedzieć, w co było ubrane. Ratownikom lub ochroniarzom łatwiej będzie go szukać. Naucz dziecko swojego numeru telefonu Dzieci powyżej 4. roku życia potrafią już zapamiętać słowa piosenki, więc z dużym prawdopodobieństwem zapamiętają też twój numer telefonu. Powiedz dziecku, że gdyby się zgubiło, powinno podejść do ratownika lub innej osoby dorosłej i poprosić, żeby zadzwoniła do mamy lub taty. Wskaż dziecku ratownika lub miejsce zbiórki Gdy tylko dotrzecie na miejsce: plażę, do parku rozrywki, muzeum itd., pokaż dziecku, jak są ubrani pracownicy. Powiedz, że w razie, gdybyście się rozdzielili, ma się zwrócić właśnie do jednej z tych osób i poprosić o telefon do rodzica. Drugim sposobem jest wyznaczenie sobie charakterystycznego miejsca zbiórki. To zadziała w przypadku starszego dziecka (5 lat i więcej). Dokładnie pokaż dziecku to miejsce i powtórz (nawet kilkakrotnie), że gdyby się zgubiło, ma pójść właśnie tam i na ciebie czekać. Przygotowane dziecko będzie mniej przestraszone i prawdopodobnie szybciej się znajdziecie. Daj dziecku bilet do ręki Jeżeli idziecie np. na koncert, przedstawienie, gdzie są numerowane miejsca, daj dziecku bilet. Włóż mu go do kieszeni lub plecaczka i powiedz, że na bilecie jest zapisane, gdzie siedzicie. Wystarczy, że zgubione dziecko zwróci się do dowolnego pracownika i poprosi o odprowadzenie na miejsce. Czytaj też: Zabawki do piaskownicy i na plażę - takich jeszcze nie widziałaś! 7 pomysłów na deszczowe zabawy Wakacje: dzieci wiedzą lepiej, co jest naprawdę ważne ^{Pax Sary Pennypacker to książka, w przypadku której już od lektury pierwszego zdania wie się, że będzie ona wyjątkowa. Peter to dwunastoletni chłopiec, który przed laty uratował i zaadoptował pewnego liska. Widząc, że ten został sierotą (tak jak on sam jest półsierotą), nie zawahał się go przygarnąć.} No i stało się. Niemożliwe stało się faktem. Pierworodna się zgubiła. Jak?! Jak można zgubić dziecko, pytacie? Trzeba być skrajnie nieodpowiedzialnym, zapatrzonym w swój telefon rodzicem, myślicie? To nie myślcie. Wyobraźcie sobie za to, że jesteście na festynie dla dzieci. Są występy, stragany z plastikowym badziewiem, dmuchańce i jakiś taki plastikowy ruro-pseudo-labirynt na widok którego wasze dziecko wpada w totalny zachwyt. Wchodzi się z jednej strony, wychodzi z drugiej. Proste jak budowa cepa. Nie ma opcji żeby dziecko się tam zgubiło. Dajesz panu 5 zł za wstęp, dziecko ściąga buciki – daje Ci je do ręki, wchodzi, lata chwilę w środku i wychodzi drugą stroną. Ale Twoje nie wyszło. Nie wyszło po 3 minutach, nie wyszło po 5. Wyszły za to dzieci, które weszły po nim. Gula w gardle rośnie, serce przyspiesza. Rozglądasz się z niepokojem. Nie ma. Są tylko te małe buciki w Twoich rękach. Z duszą na ramieniu i młodszym dzieckiem w wózku biegniesz do wejścia i drżącym głosem pytasz pana z obsługi. Nie widział. Żadne dziecko nie zawróciło. Rozglądasz się w panice i nie masz pojęcia co zrobić. Serce wali jak szalone, a na czoło wstępują pierwsze krople potu. Zaczynasz biegać, szukać, wołać. Nie ma. Sekundy są jak godziny, minuty jak lata, a w głowie rodzą się same drastyczne scenariusze. Nie wiesz czy dzwonić na policję czy lepiej nie tracić cennego czasu na telefony i składanie wyjaśnień i szukać na własną rękę. Nie wiesz. Nie myślisz jasno. Wiesz tylko, że go nie ma. Nigdy wcześniej nie czułeś takiej bezsilności i przerażenia. Czujesz jak cierpną Ci dłonie od kurczowego trzymania tych cholernych butów. Ściskasz je jakby były jakimś magicznym amuletem mającym moc przywołania Twojego dziecka. Tego, które przed chwilą z uśmiechem na ustach wskoczyło do festynowego labiryntu. Tego, którego teraz go nie ma. Nagle widzisz. Widzisz je z daleka. Bose i trzęsące się w ramionach jakiejś starszej kobiety. Krzyczysz. Biegniesz. Nie wiesz czy najpierw całować kobietę czy dziecko. Dukasz jakieś idiotyczne i nic nie znaczące dziękuję. Zachłannie wyrywasz dziecko z ramion kobiety, a ono wtula się w Ciebie i płacze. Ty też. Nasza historia ma happy end. Jak zresztą wiele tego typu historii – z placów zabaw, supermarketów, wesołych miasteczek i innych. Niemniej może nasza historia w ogóle by się nie zdarzyła gdyby Pierworodna wiedziała co robić w takiej sytuacji. Niestety jakoś tak wyszło, że mimo iż rozmawiamy z nią o wielu różnych dziwnych rzeczach – kwestia zgubienia się nigdy w naszych rozmowach się nie przewinęła. A szkoda bo być może młoda wiedziałaby wówczas, że powinna się ZATRZYMAĆ. Tak po prostu – zatrzymać się i stanąć w miejscu w momencie w którym zauważyła, że nas/babci/dziadka/innego pociotka nie ma. Gdyby się wtedy zatrzymała to… w ogóle by się nie zgubiła. Zastanawiacie się teraz co tam się stało? Ano po długim śledztwie wyszło, że weszła do tego labiryntu, tam od razu natknęła się jakąś grupkę dzieci, które ją przestraszyły więc zaczęła szybko biec i najwyraźniej bez żadnej pomyłki/zboczenia z trasy pobiegła wprost ku wyjściu. Wybiegła stamtąd z impetem – bo co jak co ale szybko biegać to ona potrafi – zobaczyła, że nikogo z „jej” dorosłych nie ma po tej stronie, więc dawaj pobiegła szukać w tłumie… Tylko tyle i aż tyle. Najprawdopodobniej jej wybiegnięcie od nadejścia kogoś z dorosłych dzieliły sekundy. Nikt o zdrowych zmysłach nie przypuszczał bowiem, że można tak szybko przebiec tę konstrukcję więc kiedy wszyscy stali i czekali aż wyjdzie, a ona w tym czasie coraz bardziej się oddalała. Dlatego znakomita większość organizacji zajmujących się ogólnie pojętym bezpieczeństwem dzieci zaleca by wpoić dziecku, że nie powinno się oddalać od miejsca w którym po raz ostatni widziało opiekuna. Niech po prostu ZATRZYMA SIĘ w bezpiecznym miejscu i zacznie… KRZYCZEĆ. Głośno. Najlepiej nie samo „mamo, tato” bo mam i tat jest pełno – niech wrzeszczy mamo + imię mamy (mamo Alicjo!). Genialny jest też pomysł wyposażenia młodzieży w GWIZDEK. Taki gwizdek kosztuje ledwie parę złotych i można go spokojnie zawiesić na szyi dzieciny na czas imprezy masowej/wycieczki, a jest nieporównywalnie donośniejszy niż piskliwy głosik kilkulatka. Alternatywą jest ustalenie jakiś strategicznych miejsc typu informacja, scena, kasa itd. do których powinno udać się dziecko gdy się zgubi. W mojej skromnej opinii jest to jednak wersja dla starszych dzieci. Przestraszona 3,5-latka na festynie nie byłaby bowiem w stanie odnaleźć organizatorów i powiedzieć im, że się zgubiła i prosi o pomoc. A właśnie „prosi o pomoc”. Bo widzicie – jak zdarzy się czasem jakiś publiczny atak histerii to zazwyczaj znajdzie się usłużny dorosły z „nie płacz/słuchaj mamy bo Cię zabiorę” (argh!). Statystyczna Kowalska interweniująca w sprawie czepeczki też jest już legendarna. Ale na bosego, płaczącego i latającego jak w amoku kilkuletniego krasnala długo nie zwracał uwagi… nikt. Dopiero ta jedna, jedyna starsza pani. Warto więc nauczyć malucha PROSIĆ O POMOC. Najlepiej niech młode celuje w kogoś ze służb mundurowych – policjanta, strażnika miejskiego czy kogo tam jeszcze. Dlatego nigdy i pod żadnym pozorem nie próbujcie straszyć dzieciaka policją. Zupełnie nie rozumiem tego popularnego trendu – nie będę jednak na ten temat pisać bo Agata już dawno to zrobiła – przeczytajcie koniecznie (klik). W praktyce jednak rzadko bywa tak, że młode będzie miało policjanta na wyciągnięcie ręki. Dlatego gdy w pobliżu nie ma nikogo ze służb mundurowych malec po prostu powinien poprosić o pomoc kogoś dorosłego. Najlepiej jeśli będzie to jakaś kobiecina z dziećmi. Wiem, że panowie się obrażą i lament podniosą, ale co ja mogę poradzić. Trzeba nauczyć bajtla celować w tę najbezpieczniejszą opcję, a matka z dziećmi stanowi przynajmniej w teorii mniejsze zagrożenie niż wesoły i skądinąd sympatyczny pan Edmund. Przy okazji trzeba jeszcze nauczyć dzieciaka, że tak nieznajomy, anonimowy Edmund, jak i nieznajoma, anonimowa matka dzieciom mogą stanowić potencjalne zagrożenie. Dlatego trzeba wpoić mu zasadę ograniczonego zaufania (jeśli to nie policjant to nie dajemy się zabrać/wynieść/wsadzić do samochodu itd.), nie strasząc przy tym i nie podkopując dziecięcej wiary w ludzkość. Trudna sprawa. Szkopuł w tym żeby rozmów o trudnych sprawach nie unikać – nawet z trzylatkiem. Nie powielajcie zatem naszego błędu i w delikatny i dostosowany do wieku i poziomu rozwoju bajtla poinstruujcie co ma zrobić gdy straci z oczu opiekuna. My z powodu całej sytuacji wstęp do tych rozmów mieliśmy ułatwiony, ale jak nie wiecie jak zacząć to polecam chociażby książeczki – Zuzia się zgubiła i Maks nie rozmawia z obcymi (o serii pisałam już TU). Są naprawdę fajne i będą stanowiły dobry punkt wyjścia do rozmowy. Fragment książeczki „Zuzia się zgubiła” Nie traktujcie przy tym przytoczonych tu wskazówek jako wyroczni i prawdy objawionej – bo choć ja zebrałam je na podstawie lektury stron przeróżnych organizacji, które generalnie w tych kilku kwestiach (zatrzymaj się, krzycz/gwiżdż, poproś o pomoc – niech dorosły ją zorganizuje, ograniczone zaufanie) są bardzo zgodne – to wiadomo, że wszystko trzeba dostosować do dziecka, jego wieku, możliwości i okoliczności (inaczej przecież będzie w sklepie inaczej na festynie itd.) dlatego wypracujcie sobie swoje schematy działania. Czytajcie. Kombinujcie. Ale w żadnym wypadku nie unikajcie tematu bo jak pokazuje nasz przykład warto być na takie sytuacje przygotowawczym i nie zmienia tego nawet to, że znakomita większość takich chwilowych, przypadkowych zagubień kończy się happy endem. To zresztą prowadzi nas do ostatniej z rzeczy, którą nauczyliśmy Pierworodną, czyli w razie czego NIE BÓJ SIĘ – rodzice Cię zaraz znajdą – to pozwoli jej zachować większy spokój i jasność umysłu, dzięki czemu mam nadzieję wdroży w życie wszystko czego ją nauczyliśmy. Przede wszystkich mam jednak nadzieję, że nikt z was nie będzie musiał kurczowo trzymać bucików zgubionego dziecka… ps. 1. Wirigliusz też się zgubił jako czterolatek, znalazł się… 8 km dalej… ps. 2. I bardzo ważna rzecz – jak już się znajdziecie to nigdy nie krzyczcie na dziecko, że się zgubiło i nie miejcie pretensji. To wyście je zgubili – nie ono was.

. 331 419 302 14 141 175 16 134

jak znaleźć coś co się zgubiło